… E TI ALBINË, NË VALLEN E YJEVE LASGUSHIANE

Në mediumet e Shqipërisë, lexova emrin Albina. Sakaq, pashë dhe fytyrën e saj
engjëllore. Do të jetë ajo, nxënësja ime e para ca viteve. Ngjarjet e tilla janë të trishtueshme.

* * *

M’u fanite, Albinë, e ulur në bankën e tretë, pranë dritareve. Me “Procesin” mbi
bankë. Afër librit, edhe fletorja e lektyrës. Në krye të faqes, lexova: “Jozef K., në labirintet
kafkiane”.
M’u fanite, Albinë, me dorën përpjetë, për ta marrë fjalën dhe për të më pyetur:
“Kush është Estragoni dhe a do të vijë ndonjëherë Godoja?” E hoqe me krah Beketin dhe
prite përgjigjen.
M’u fanite Albinë, kur më pyete: “Merso vrau për shkak të diellit, ç’do të thotë, të
vrasësh për shkak të diellit?!”
Më dole para, Albinë, në bankën e tretë, pranë dritareve, me Dostojevskin ndër duar
dhe pyetjen: “Kush e vrau Raskollnikovin, vrasës?!”
M’u kujtove, Albinë, kur dole para klasës për ta deklamuar Zhak Preverin dhe
poezinë legjendare “A të kujtohet Barbara”. Tridhjetë e dy nxënësit e klasës ishin stepur në
vend. Dukeshin si të ngrirë. Pas kësaj, shpërtheu një frymëmarrje e thellë. Dhe një
duartrokitje frenetike.
M’u kujtove Ti, me buzëqeshjen e padjallëzuar, me fytyrën engjëllore, në bankën e
tretë pranë dritareve. Mbi bankë, çanta ngjyrë kafeje. Një fletore me lapsin mbi të dhe
“Vallen e yjeve” të Lasgushit.
Erdhi dimri, një dimër i acartë, e ti e brishtë. Ta ndërrova vendin, dole në rreshtin
pranë murit. Më the: “Dy herë e lexova Markezin, s’arrij dot ta kuptoj”.
S’më shqiteshin kujtimet Albinë. M’u kujtua hartimi yt. Ishe në vitin e tretë. Kishe
shkruar për babanë që s’e kishe parë kurrë.
Në hartim kishe shkruar për vuajtjet tua shpirtërore: Ku e kam babanë? Përse të tjerët
kanë baba, e unë jo? Baballarët e shoqeve të klasës shkojnë në mbledhje prindërore, babai im
jo? Përse në sofër, ulemi pa babanë?
Jote amë vazhdimisht të kishte thënë se babai yt një ditë do të kthehet.
M’u kujtua hartimi yt, ku shkruaje për çastin plot dhimbje, për një fëmijë të klasës së
parë fillore, që mëson nga e ëma se babai i kishte vajtur në dritën e amshimit qiellor dhe se ai
nuk do të kthehej më. Në rrëfimin tënd plot dëshpërim, pashë tronditjen e thellë shpirtërore
që ti 7-vjeçe, kishe përjetuar në atë çast rrëqethës.
Hartimin tënd Albinë, e lexuan edhe nëpër klasat tjera. E notuan, jo unë por shokët e
klasës, të gjeneratës.

Pas shumë kohësh, të takova në sheshin Iliria, me tët amë. Më tha se hartimin e
ruanin, sot e gjithë ditën.
Sot Albinë, banka e tretë, pranë dritareve, m’u duk e zbrazët. Mbi të, një çantë, pa ty.
Fletorja e mbetur hapur. Një laps, që s’do të lërë më gjurmë. Gjurmët e jetës, të kohës. Një
klasë, e mbetur pa frymë, si atë ditë kur deklamove “Barbaranë”. Një klasë, pa një fytyrë
engjëllore, pa një buzëqeshje të virgjër. Një ditë e zbrazët, koha ishte ndalur, e Ti Albinë, në
vallen e yjeve lasgushiane.
Pusho e qetë, Albinë, në gjirin e tokës arbërore, në parajsën e dritës qiellore, aty pranë
babait, që kurrë s’e nxore nga zemra.

Prof. Xhelal Zejneli