Kriminelë, për ju ka një vend të veçantë në ferr

Nga Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike
Në trojet shqiptare, vetëm të vdekurit
ndihen si në shtëpi, por jo edhe të gjithë të
vdekurit. Ne nuk mund ta çrrënjosim
krimin pa kapur të keqen në rrënjët
e saj. Nëse shqiptarët nuk bëhen të
vetëdijshëm për këtë dhe nuk veprojnë
menjëherë, të hedhin në koshat e plehrave

të gjitha ato fëlliqësirat e këtyre 20-30
viteve të “demokracisë”, së shpejti nuk do
të kenë më shtëpi. Mbështetni njëri-tjetrin
në këtë kohë shumë të vështirë, sepse ka të
bëjë me jetën ose vdekjen.
***
Shqiptarë! Ditët më të errëta në luftën
kundër mafies janë para nesh. Atdheu dhe
Kombi janë në rrezik të madh të zhdukjes.
Të sulmuar nga të gjitha anët, nga brenda (kali Trojës)
dhe nga jashtë (armiqtë tradicional, pushtuesit). Ne
patjetër duhet të qëndrojmë së bashku. Sepse
vetëm ashtu jemi më të fortë, dhe sepse askush nuk
mund të bëjë gjithçka vetëm. Për të shpëtuar Kombin
dhe Vendin. Vetëm në këto 8 vitet e fundit, afër 2 milion
të rinj shqiptarë janë larguar. Si zëvendësim për ta, trojet
tona të boshatisura mbushen me “refugjatë” afrikan,
aziatik, arabik të cilët edhe do t`i trashëgojnë. Brenda 3
vitesh, do të ketë një ndryshim demografik.
Shëmbëlltyra e armikut i cili, ndërsa të tjerët
flenë, mbjell barëra të këqija në mes të grurit është
afër jetës së përditshme. Armiku që mbjell barërat
e këqija mes drithit është djalli, joshësi dhe
krijuesi i së keqes. Atdheu, është fjala e ditës për

burrat. Ai rritet mes drithit, pra midis bijve dhe
vajzave atdhedashëse shqiptare.
***
Shqiptari kokëtul mendon se klouni nuk e di se çfarë po
bën. Mos e falni tradhtinë, atij ia di shumë mirë
prapanica se çfarë po bën, përforcon sivëllezërit e
shpellave të Karpateve, armiqtë e kombit, pushtuesit e
vendit tuaj. Sikur ta kishte përjetuar në lëkurën e vet
ligësinë dhe krimet e tyre kundër të tjerëve që janë
gjenetikisht ndryshe nga ta, ndoshta nuk do të lehte aq
shumë për t`i mbrojtur. Kushdo që i mungon karakteri
nuk është qenie njerëzore, por një qen bir qeni. A është
ai i ligë apo i çmendur? Kur ndjeshmëria për kombin dhe
vendin e vet zhduket, është tradhtia dhe ligësia ajo që ka
pushtuar njeriun. Jo çmenduria.
***
Gjyshi im shkruan me fuqi dhe autoritet, humor
dhe ngrohtësi për një temë që meriton vëmendje të
madhe. Ajo nuk portretizohet vetëm në një gjuhë
aq piktoreske dhe me lëng, saqë mund të nuhasësh
dhe dëgjosh jehonën e prapaskenës gjatë leximit,
por gjithashtu mbart një admirim për njerëzit në
përgjithësi, dhe kombin të cilit i takon – në veçanti,
atë njerëzore kudo që e takon.
***

Çdo gjë që shfaqet në jetën tënde tërhiqet nga jeta jote.
Dhe, ajo tërhiqet nga ty falë imazheve që formosh në
mendjen tënde. Kjo është ajo që ty mendon. Çfarëdo që
të ndodhë në mendjen tuaj, do t'ju tërheqë. E thënë
thjeshtë, të gjitha të njëjtat tërheqin të njëjtën gjë. Por në
fakt, është në rrafshin e mendimit – kjo që unë po flas.
A keni filluar ndonjëherë të mendoni për diçka me të
cilën nuk ishit plotësisht të kënaqur, dhe sa më shumë që
mendoni për të, aq më keq dhe e pashpresë duket? Kjo
ndodh sepse kur mendoni për një mendim këmbëngulës
(të qëndrueshëm), ligji i tërheqjes bën që më shumë t'ju
vijnë mendime të ngjashme. Brenda pak minutash, ju
keni kontribuar që të vijnë kaq shumë mendime po aq të
pakënaqura saqë situata duket se do të përkeqësohet.
Shpresa zbehet. Sa më shumë që mendoni për këtë, aq
më të dëshpëruar bëheni. Dhe, më indiferent. Prandaj,
kryen lartë. Të mos mendojmë më për të njëjtat gjëra,
por të zgjohemi menjëherë dhe veprojmë sepse të gjithë
e dimë kush janë çakejtë dhe kush janë viktimat.
Mafiozët, që jo vetëm nënën Shqipëri por edhe nënën
personale e shesin për disa lek, nuk u bëjnë asnjë
përshtypje kritikat tona nga të cilat vetëm tallen dhe
zgërdhihen, ata e kuptojnë vetëm shkopin prapanicës së
palarë. Pederastë të gërditshëm.
Për mua, gjëja më e lehtë për të bërë është të
mendoj për veten si një magnet.
Një apel për patriotët dhe intelektualët e vërtetë:

Ju jeni magneti më i fuqishëm në univers! Ju keni
një forcë magnetike që është më e fuqishme se çdo
gjë në këtë botë, dhe kjo forcë magnetike e
pabesueshme rrezaton në mendjen tuaj, e cila
praktikisht të ndihmon të kontribuosh për Unitet
Gjithëkombëtar. Të largojmë terrin. Të sjellim
dritën. Të gjithë sëbashku në Unitet. Tërhiqemi
nga njëri-tjetri sepse motra dhe vëllezër jemi.
***
PS: Fragmente nga ditari im luftarak: “Dera e
pestë e ferrit”, Qershor 1994.
“Ne i premtuam njëri-tjetrit vëllazëri nën lisin e vjetër,
duke prerë gishtat e njëri-tjetrit me thikën ushtarake që
bartnim në rrip, dhe duke përzier gjakun.
(…) Fëmijët që qajnë, pleqtë që vuajnë nga pafuqia, gratë
e masakruara në diellin e fundit të ditës së vdekjes.
Mpiksjet e gjakut në rrokjen brutale të ngricës. Kurrë
nuk do të harrohet gjaku i viktimave. I atyre që vuajtën
më shumë në gjenocidin e fundit të kryer nga forca
barbare.
(…) Kur fjalët u zhdukën, sidoqoftë kishte nga ata që i
gjetën – fjalët që ngushëllonin, fjalët që frymëzuan,  
fjalët që jepnin shpresë. Kur guximi dështoi, ishin akoma
disa që guxuan. Kur lotët rridhnin, kishte nga ata që i
mbanin të vetët, dhe më me dëshirë i fshinin ato të
mikut…”
***
Fragmente nga Ditari im luftarak: “Dera e pestë
e ferrit”, Gusht 1995.

“Bari i verdhë-gjelbër mund të jetë 2-3 metra i lartë.
Frynë erë e butë. Në këtë qilim kodrinash janë transporti
me ushqim, veshje, medicinë dhe armë, municion.
Shumica prej nesh kanë peshë të rëndë në shpinë. Ecim
përpara të uritur dhe rraskapitur. Bari i ashpër ndeshet
me fytyrat tona. Era është e fortë. Do të ishte shumë e
kotë sikur të përpiqemi ta largojmë atë nga fytyrat. Me
kohën mësohemi ta durojmë, ka shumë gjëra tjera për të
cilat duhet të kujdesemi. Shkelim edhe mbi pengesa
drurësh dhe gurësh, kjo kërkon vigjilencë të
vazhdueshme të mos pengohemi dhe rrëzohemi. Nuk
është e mundur për të parë më shumë se një ose dy
ushtarë përpara. Bari është si një mur. Nga lart duhet të
jetë një pamje e mahnitshme, kjo kolonë luftëtarësh në
formën e gjarprit që marshon përpara. Por detyra jonë
është shumë sekrete, askush nuk duhet të na shoh
ndonjëherë nga ajri, edhe pse ka shumë që përpiqen.
Pandërprerë duken në qiell aeroplanë zbulimi, aeroplan
bombardues dhe sulmues. Para se ata të kenë një shans
për të na zbuluar, shtrihemi afër njëri-tjetrit në barin e
dendur. Bimësia në këtë vend na jep një mbrojtje të mirë
kundër agresorit. Nga koha në kohë ne duhet të kalojmë
nëpër zonat e hapura. Atëherë tërë kolona e batalionit
prej 473 ushtarësh ndahet në grupe më të vogla. Natën
vendimtare për aksion kaluam lumin. Ne kemi ardhur
me vonesë, në mesnatë, dhe batica është tashmë në
rritje. Më tepër se gjashtë orë jemi të shtrirë duke pritur
momentin e volitshëm që të mundemi me kujdes të
depërtojmë në territorin e pushtuar nga armiku (…)

Ushtarët nikoqir i shtrojnë batanijet dhe shtrihen aty për
të ra në gjumë. Ata nuk shtrihen kudo, por në një unazë
rreth nesh, vëllezërve të mi të fushëbetejës, 14 luftëtarë
të ardhur nga përtej oqeaneve. Zgjati do kohë derisa unë
dhe miqtë e mi e kuptojmë se luftëtarët vendas na
respektojnë dhe kujdesen më shumë për ne sesa për
vetveten. Zgjohem pas disa orë gjumi dhe mendja ime
pikërisht fillon të bredh mbi armikun që është i
pozicionuar vetëm pak kilometra nga ne dhe betejës që
afrohet (…)
Batalioni rreshtohet. Jepet “Urdhri luftarak për aksion”,
u them:
“Luftëtarë, vishni gjithë armatimin e Perëndisë, që
të mund të qëndroni kundër kurtheve të djallit.
Sepse ne nuk luftojmë kundër gjakut dhe mishit.
Por kundër okupatorëve, terroristëve,
principatave dhe pushteteve, kundër sunduesve
barbarë të këtij terri. Nuk do të kursejmë
fëlliqësirat. Toleranca bëhet një krim kur zbatohet
kundër së keqes. Është dhuna e organizuar në
krye ajo që krijon dhunën individuale në bisht.
Fituesi ka të drejtë, sepse ai shkruan ligjet.”
(…) Një ushtar përpiqet të dezerton vetëm disa minuta
para fillimit të përleshjes. I afrohem. Është i moshës
sime, 18 vjeçar, beteja e parë e tij. Dridhet. Më vjen keq.
I them me zë të ulët: “Shmangu prej betejës sa më
tepër që të mundesh! Por, nëse të detyrojnë,
atëherë lufto si një burrë.” Dhe, luftoi si burrë…

***
Në shtator 2012, me disa miq-koleg dhe vëllezër të
fushëbetejës që i përmenda më lartë, ishim në
Shqipëri. Afër dy muaj u stërvitëm në bjeshkët
madhështore dhe ujërat e kaltra të Ksamilit. Natën e
fundit para ikjes, në ditarin tim shkrova:
“Fryrë zemrat dhe faqet me ngjyra të ndezura, homazh
të dashurit Atdhe. Emri i shenjtë. Gjumi im është i
heshtur, dhe askush nuk mund të ëndërrojë në mënyrë
të lehtë dhe kështu të heshtur, kur malet dhe deti bie në
gjumë, dhe askush nuk mund të buzëqeshë në mënyrë të
qetë dhe të lumtur, kur zërat lundrues mbinatyror
vdesin. Dhe, pyjet janë duke fjetur në luginë.
Shqipëri, Shqipëria ime, ma jep mua pranverën tënde,
me diell mbi ujërat që lëkunden, por më dëgjo mua, më
dëgjo mua kur ditët kalojnë dhe hijet e mbrëmjes
mbulojnë ballin tim. Pastaj më mëso të zbehem, o
Shqipëri moj nëna ime, dhe të hipi në një krevat në
tokën tënde të shenjtë, kur vera e lënë vendin”.
***
PS: Ne (unë me miqtë-kolegët e mi) do të vijmë përsëri
në atdheun e gjyshërve tanë në shtatorin e vitit 2022,
dhe do ta përsërisim të njëjtën, me më tepër intensitet.
Ditën që do të largohemi nga Shqipëria, do të shkruaj sa
vijon:
Sonte rrugët janë mbushur me dashuri. Ne kemi
zgjedhur t'i përgjigjemi mizorisë me afërsi, të
zgjedhur për të përballuar urrejtjen me unitet.