Kur një baba shtërngon dorën e ftohtë të vajzës së vdekur

Urim SALIHU
Kridhur në mendime të thella një baba i ka shtërnguar dorën vajzës së tij të vdekur dhe për një cast koha është ndalur për të.Vajton në heshtje dhe i kujtohet secila ditë që ajo e jetoi para se ky tërmet fatal tia këpuste jetën në moshën më të mirë .Me shikimin e humbur e di se si është shtërngimi i fundit dhe më pas nuk do t’a sheh më kurrë.

Ajo është dora e një babai që e shtërngon fort krijesën e tij të shtrenjtë .Në mbrëmje ajo kishte tjera ëndrra për të nesërmen që nuk erdhi kurrë për të.
Çdo gjë u këput dhe mortja është lëshuar frikshëm në një qytet gërmadhash ku numri i viktimave rritet poashtu frikshëm.
Aty -këtu sheh edhe njerëz që shpëtojnë nga mrekullia.Fëmijë që thërrasin se kanë ftohtë pasi të jenë shpëtuar dhe kërkojnë lodrat sepse nuk e dijnë se cfarë ishte ajo që për pak caste ua morri jetën.

Një cift atje nën emrin se vetëm dashuria do na ndajë , nuk ia dolën të dilnin gjallë .
Një familje e shuar mes tyre dy bineq , ikën që të gjithë bashkë me babain dhe nënën e tyre dhe u nisën drejt parajsës .

Pastaj një tjetër fëmijë sheh si ka kapur kokën me dorë.Sa i vogël dhe sa i trishtueshëm .Ai do jetojë gjithë jetën e mbetur me këto trauma nga vdekjet që pa dhe nga rrënojat që vazhdojnë të marrin jetë .

Secila ditë bëhet më e ankthshme dhe cdo gjë u shua brenda pak atyre sekondave fatale duke rrafshuar cdo gjë: shtëpi, kujtime dhe duke dhënë kaq vdekje masive që as në një luftë nuk ndodhin .

Atje nën gërmadha ndodhen njerëz të gjallë mes shumë atyre që nuk janë më.Nën të ftohtin e egër ata qëndrojnë nëse një dorë shpëtimtare do arrijë në castin e fundit për ta.
Një dorë që mund ti shpëtojë për ta rrëfyer atë që ndodhi kaq trishtë, por kurrë më jeta e tyre nuk do jetë njësoj si më parë.